Zo heette het tegenwoordige Bogor, dat op slechts 70km van het vliegveld vanJakarta ligt, maar wat - in de spits, met veel (bijna) stilstaand verkeer - evengoed 2,5 uur duurt per auto. (naar hartje Jakarta trouwens evenveel). Bogor bleek geen dorpje, maar een vuitloper van het drukke Jakarta, met maar liefst 700.000 inwoners (Jakarta > 20 miljoen! een eindeloze vlakte huizen). Wij kwamen dus in het donker aan rond 1930u, en nuttigden onze eerste nasi gudeg op het balkon van onze hotelkamer, met om ons heen het geluid van Cigalles en een ruisende rivier.

Het uitzicht met licht de volgende dag was overdonderend, een prachtige vallei lag aan onze voeten, op het land werd al gewerkt.

De botanische tuin rond het presidentieel paleis in Bogor is wereldvermaard, maar wij bezochtn alleen een verstilde, schitterende vijver met enorme waterleliebladeren. O,O, wat zijn de mensen toch vriendelijk in dit land, onderweg naar de uitgang krijg je vn een vrouw op een bankje divers fruit aangeboden, schoolkinderen die het gillend-leuk vinden als ze met je op de foto mogen.

's Middags bezochten we een gongfabriekje, waar nog op eeuwenoude wijze van koper en tin kleine en grote gongen gesmeed worden: 4 man slaan glimmend van het zweet in een zwarte smederij ritmisch een gloeiendhete plaat in komvorm. Verderop wordt de gamelantafel gemakt, en sierlijk ingekerfd.

De platte wajangpop van mijn vader komt uit centraal-Jva, nar nu bleek, maar hier in Bogor (west-Java) worden de poppenkoppen nog in 3D gesneden; De man op de grond snijdt een masker, in licht balsamhout, wat in voorstellingen gebruikt wordt. Witte gezichten zijn goede karakters, rode zijn kwaad!